مترجم سایت

این شعر رو تو دوره اصلاحات گفته بودم و گمون نمی کردم دیگه کاربردی داشته باشه ولی انگار قصه بسیجی ها در هر دورانی همون معصومیت و مظلومیته چه جنگ سخت باشه و چه جنگ نرم…

 اتل متل بسیجی
 همونکه بی‏قراره
 از نامروتی‏ها
 هزارتا قصه داره

 یه روز یه اسبی داشت و
 یه سنگر قشنگی
 عکس امام و قرآن 
 روی دوشش،تفنگی

 دلش پر از غصه شد
 جنگ که به آخر رسید
 غصه و درد و رنجش
 یکی یکی سر رسید 

 کبوتر عشق اون
 توجماران لونه داشت
 وقتی امام رو می‏دید
 هیچ آرزویی نداشت

 از وقتی که امام رفت
 دلش پیش علی موند
 سرود عاشقی رو
 تو دشت رازقی خوند

 تموم آرزوهاش
 لبخند رهبرش بود
 اسم آقا مثل گل
 تو باغ باورش بود 

 تا اینکه نامردما
 دوباره سر رسیدن
 این بار به شکل یک دوست
 به جنگ اون دویدن 

 یواش یواش حجاب رو
 از دخترا گرفتن
 اون پسرای خوب رو
 از مسجدا گرفتن 

 می‏گفتن ایران اما
 آمریکا رو می‏خواستن
 نامردا از پشت سر
 خنجرا رو می‏کاشتن

 چفیه‏های جنگی رو
 یه تیکه پارچه خوندن
 به جای تکبیر ، اونا 
 سوت و کفو نشوندن

 بسیجی رو می‏زدن
 اون آدمای نامرد
 بش می‏گفتن :دیوونه!
 برو، به جبهه برگرد

 بش می‏گفتن: شماها
 طالب جنگ و خونید
 می‏خواید که شادی ها رو
 از دلمون برونید

 بسیجی غصه می‏خورد
 غصه دلش رو می‏کشت
 اما بازم دردشو
 به هیچ کسی نمی‏گفت

 آخر یه روز ناله زد
 دلش کتک خورده بود
 آخه چشم آقا رو
 گریه کنون دیده بود

 آقا به فکر اون بود
 چفیه به گردن انداخت
 تو قلب اون بسیجی
 یه شور تازه انداخت  

 از اون به بعد وقتیکه
 بسیجی غصه داره
 با یک نگاه به رهبر
 خستگی در میاره

 تو چشمای رهبرش
 ائمه رو می‏بینه
 از خدا خواسته هیچ‏وقت
 داغ اونو نبینه…

                   (شعر از شاهد)